دیزالو (dissolve) از قدیمی ترین تکنیک های تدوین در سینماست که برای وصل کردن دو نما به کار می رود بدین صورت که انتهای نمای اول و ابتدای نمای دوم بر هم افتاده و با هم ترکیب می شوند. به نوعی تصویر اول به تدریج محو شده و سپس به جای آن تصویر دوم ظاهر می شود. این فن در سینمای کلاسیک زیاد مورد استفاده قرار می گرفت و آلفرد هیچکاک آن را زیاد در فیلم هایش به کار می برد. در ادامه، نمونه ای از این تکنیک بی نظیر را مشاهده می کنید:

استفاده از این تکنیک در فیلم منجر به ایجاد ادراکاتی می شود از جمله:
انتقال زمان:
شاید این مسئله برایتان جالب باشد که گذر زمانی طولانی به چشم شما فقط به اندازه زمان فاصله بین دو نما باشد. مثلاً وقتی نمای دفتر کار یک کارمند در نمای نشستن او در ایستگاه اتوبوس دیزالو می شود، این یعنی که او کارش تمام شده و دارد به خانه اش باز می گردد. در این میان او کارهای زیادی مثل خاموش کردن رایانه اش، خداحافظی با همکاران، رفتن از راه پله، باز کردن درب خروج ساختمان و… را انجام داده امّا تنها چیزی که ما می بینیم همان دو نمای دفتر کار و ایستگاه اتوبوس است و این فاصله ی زمانی بین این دو نما، در این دیزالو پنهان می شود.
انتقال مکان:
مثل این که فردی در اتاق در حال قدم زدن است و در نمای بعد روی صندلی در بالکن نشسته و مشغول نوشیدن چای است یا همان مثال قبل که از اتاق کار به ایستگاه اتوبوس می رویم.
مقایسه شباهت ها و اختلاف ها:
امکان نشان دادن شباهت ها و تفاوت های دو موضوع را فراهم می کند. برای مثال در نمای اول، یک شمشیر با حالت اُریب نشان داده می شود که در نمای یک شاخه ی درخت دیزالو می شود. در این جا هر دو از نظر شکلی مشابه هم هستند. یا مثلاً تصویر بسته ی تُنگ ماهی که در نمای فضایی کره ی زمین دیزالو می شود. شباهت آن ها در این است که هر دو گرد هستند امّا چیزهای دیگری را نیز به ذهن متبادر می کند. مثلاً این که هر دو محیط زیست و زندگی هستند و یا این که آب مایه ی حیات است و…